Эзотеризм ва ғизо

НК Рерих

«Овид ва Гораций, Цицерон ва Диоген, Леонардо да Винчи ва Нютон, Байрон, Шелли, Шопенгауэр, инчунин Л.Толстой, И.Репин, Сент-Рерих — шумо метавонед боз бисьёр одамони машхурро номбар кунед, ки гиёххор буданд». Чунин гуфт фарҳангшинос Борис Иванович Снегирев (тав. 1916), узви ҳақиқии Ҷамъияти фалсафии АИ Русия соли 1996 дар мусоҳибае дар маҷаллаи «Патриот» дар мавзӯи «Этикаи ғизо» гуфт.

Агар дар ин рӯйхат "St. Рерих», яъне рассоми портрет ва манзара Святослав Николаевич Рерих (соли таваллудаш 1928), ки аз соли 1904 дар Ҳиндустон зиндагӣ мекунад. Аммо на дар бораи ӯ ва гиёҳхорӣ дар оянда, балки дар бораи падараш Николас Рерих, рассом, лирик. ва очеркнавис (1874-1947). Солҳои 1910 то соли 1918 раиси иттиҳодияи бадеии «Олами санъат» ба рамзшиносӣ наздик буд. Соли 1918 ба Финляндия ва соли 1920 ба Лондон мухочир шуд. Дар он чо бо Рабиндранат Тагор вохурда, ба воситаи у бо маданияти Хиндустон ошно мешавад. Аз соли 1928 дар водии Куллу (шаркии Панчоб) зиндаги карда, аз он чо ба Тибет ва дигар мамлакатхои Осиё сафар кардааст. Шиносоии Рерих бо ҳикмати буддоӣ дар як қатор китобҳои дорои мазмуни динӣ ва ахлоқӣ инъикос ёфтааст. Баъдан, онҳо бо номи умумии "Этикаи зинда" муттаҳид карда шуданд ва зани Рерих Елена Ивановна (1879-1955) дар ин кор фаъолона саҳм гузоштааст - вай "духтар, шарик ва илҳомбахш" буд. Аз соли 1930 инҷониб дар Олмон Ҷамъияти Рерих вуҷуд дорад ва дар Ню Йорк осорхонаи Николас Рерих фаъолият мекунад.

Рерих дар автобиографияи мухтасаре, ки 4 августи соли 1944 навишта шуда буд ва соли 1967 дар журнали «Муосири мо» чоп шуда буд, ду сахифаро, аз чумла, ба хамкасбони рассом И.Е.Репин мебахшад, ки дар боби оянда сухан меравад; дар айни замой, тарзи хаёти гиёххорни у низ зикр мешавад: «Ва худи хаёти эчодии устод, кобилияти бемайлон кор кардан, ба пенат рафтанаш, гиёххорй, навиштахои у — хамаи инхо гайримукаррарй ва калон аст, ба таври равшан ба назар мерасад. образи рассоми бузург».

Н.К.Рерихро, аз афташ, танхо ба маънои муайян гиёххор номидан мумкин аст. Агар ӯ қариб танҳо парҳези гиёҳхорро тарғиб карда бошад, ин ба эътиқоди динии ӯ вобаста аст. Вай мисли занаш ба реинкарнатсия эътиқод дошт ва маълум аст, ки чунин эътиқод сабаби даст кашидан аз ғизои ҳайвонот мебошад. Аммо барои Рерих ин идея, ки дар баъзе таълимоти эзотерикӣ васеъ паҳн шудааст, дар бораи дараҷаҳои гуногуни тозагии ғизо ва таъсири он ба рушди рӯҳии шахс муҳимтар буд. Бародарон (1937) мегӯяд (§ 21):

“Ҳар хӯроке, ки дорои хун аст, ба энергияи нозук зараровар аст. Агар инсоният аз хӯрдани мурда худдорӣ мекард, он гоҳ эволютсия метавонист суръат гирифт. Дӯстдорони гӯшт кӯшиш карданд, ки хуни гӯштро тоза кунанд <…>. Аммо агар хун аз гушт гирифта шавад хам, онро аз радиацияи моддаи тавоно комилан озод кардан мумкин нест. Шуоъхои офтоб ин шуоъхоро то андозае нест мекунанд, вале дар фазо пароканда шудани онхо зарари хурде намерасонад. Дар назди як қассобхона таҷриба кунед ва шумо шоҳиди девонаи шадид хоҳед буд, на аз махлуқҳое, ки хуни фошшударо мемаканд. Тааҷҷубовар нест, ки хун пурасрор ҳисобида мешавад. <...> Мутаассифона, хукуматхо ба саломатии ахолй хеле кам диккат медиханд. Тиббию гигиенаи давлатй дар дарачаи паст мебошад; назорати тиббй аз милиция баландтар нест. Ҳеҷ фикри нав ба ин муассисаҳои кӯҳна ворид намешавад; факат таъкиб карданро медонанд, на ёрй расонанд. Дар рохи бародарй кассобхонахо набошад.

Дар AUM (1936) мо мехонем (§ 277):

Инчунин, вақте ки ман ғизои сабзавотро нишон медиҳам, ман ҷисми нозукро аз тар кардани хун муҳофизат мекунам. Моҳияти хун ба бадан ва ҳатто ба ҷисми нозук хеле сахт ворид мешавад. Хун он қадар носолим аст, ки ҳатто дар ҳолатҳои шадид мо гӯштро дар офтоб хушк мекунем. Инчунин он қисмҳои ҳайвонотро доштан мумкин аст, ки дар он моддаҳои хун пурра коркард карда мешаванд. Ҳамин тариқ, ғизои сабзавот барои ҳаёт дар ҷаҳони нозук муҳим аст.

«Агар ман ба ғизои растанӣ ишора кунам, ин аз он сабаб аст, ки ман мехоҳам ҷисми нозукро аз хун (яъне бадан ҳамчун интиқолдиҳандаи қувваҳои рӯҳонии бо он нур алоқаманд) муҳофизат кунам. – PB]. Эманатсияи хун дар ғизо хеле номатлуб аст ва танҳо ҳамчун истисно мо гӯштро дар офтоб хушк мекунем). Дар ин ҳолат метавон он қисмҳои бадани ҳайвонотро истифода бурд, ки дар онҳо моддаи хун ба таври амиқ табдил ёфтааст. Ҳамин тариқ, ғизои растанӣ низ барои ҳаёт дар ҷаҳони нозук муҳим аст.”

Хун, шумо бояд бидонед, ки шарбати хеле махсус аст. Бесабаб нест, ки яҳудиёну ислом ва қисман калисои православӣ ва ба ҷуз аз онҳо, мазҳабҳои гуногун истифодаи онро дар ғизо манъ мекунанд. Ё худ, масалан, Касяни Тургенев, табиати мукаддас-асрорози хунро таъкид мекунанд.

Ҳелена Рерих дар соли 1939 аз китоби чопнашудаи Рерих "Дар болои замин" иқтибос овардааст: Аммо ба ҳар ҳол, давраҳои гуруснагӣ вуҷуд доранд ва сипас гӯшти хушк ва дуддодашуда ҳамчун чораи шадид иҷозат дода мешавад. Мо катъиян мухолифи май ҳастем, он мисли маводи мухаддир ҳаром аст, аммо чунин азобҳои тоқатфарсо дучор мешаванд, ки табиб ба ҷуз аз кумаки онҳо чораи дигаре надорад.

Ва дар айни замон дар Русия то ҳол – ё: боз – ҷамъияти пайравони Рерих («Рерихҳо») вуҷуд дорад; аъзоёни он қисман дар асоси гиёҳхорӣ зиндагӣ мекунанд.

Далели он, ки барои Рерих ангезаҳои ҳифзи ҳайвонот танҳо қисман ҳалкунанда буданд, аз ҷумла, аз номаи Ҳелена Рерих, ки 30 марти соли 1936 ба ҷӯёи шубҳаи ҳақиқат навишта буд, равшан мегардад: «Хӯроки гиёҳхорӣ барои тавсия дода намешавад. сабабҳои эҳсосӣ, вале асосан аз он сабаб, ки манфиатҳои бештари саломатии он. Ин ҳам ба саломатии ҷисмонӣ ва ҳам рӯҳӣ дахл дорад.

Рерих ягонагии тамоми мавҷудоти зиндаро равшан дидааст ва онро дар шеъри «Накушед?», ки соли 1916 дар давраи ҷанг навишта шуда буд, ифода кардааст.

Дин ва мазҳаб