Таъсири эҳсосоти мусбат ба шахс

"Беҳтарин роҳи халос шудан аз фикрҳои номатлуб ё манфӣ одат кардан ба фикрронии мусбӣ аст." Вилям Актинсон Муҳим аст, ки пайгирӣ кардани он чизе, ки мо фикр мекунем, инчунин эҳсосоте, ки мо аз сар мегузаронем. Андешаҳо ва эҳсосоти мо на танҳо ба саломатӣ, балки ба муносибатҳо бо ҷаҳони беруна низ таъсир мерасонанд. Эҳсосоти мусбӣ ба мо шодӣ ва хушбахтӣ меорад. Ҳама чиз дар гирду атроф зебо менамояд, мо аз лаҳза лаззат мебарем ва ҳама чиз ба ҷои худ меафтад. Барбара Фредриксон, яке аз муњаќќиќон ва муаллифони асарњо оид ба тафаккури мусбї нишон дод, ки чї гуна мусбат инсонро таѓйир медињад ва ба тарзи сифатан дигари зиндагї мебарад. Эҳсосот ва рафторҳои мусбӣ – сабукӣ, бозигарӣ, миннатдорӣ, муҳаббат, таваҷҷӯҳ, оромӣ ва ҳисси мансубият ба дигарон – диди моро васеъ мекунанд, ақлу дили моро мекушоянд, худро бо муҳити атроф эҳсос мекунанд. Мисли гулҳое, ки аз нури офтоб мешукуфанд, одамон аз рӯшноӣ ва шодӣ пур мешаванд, эҳсосоти мусбатро эҳсос мекунанд.

Ба гуфтаи Фредриксон, «Эҳсосоти манфӣ ба рушди мо мусоидат мекунанд, дар ҳоле ки эҳсосоти мусбат аз рӯи табиати худ зудгузаранд. Сирри он на инкор кардани гузариши онхо, балки дар ёфтани роххои зиёд кардани лахзахои хурсандибахш аст. Фредриксон ба ҷои кор кардан барои бартараф кардани манфиҳои ҳаётатон тавсия медиҳад, ки то ҳадди имкон эҳсосоти + ва - -ро мувозинат кунед.

Дар бораи тафаккури мусбӣ фикр кунед: 1) зудтар шифо ёфтан аз мушкилоти дилу рагҳо 2) фишори хун ва хатари бемориҳои дилу рагҳоро коҳиш медиҳад 3) хоби босифат, сардиҳои камтар, дарди сар. Эҳсоси умумии хушбахтӣ. Тибқи тадқиқот, ҳатто эҳсосоти абстрактӣ ба монанди умед ва кунҷковӣ ба муҳофизат аз диабети қанд ва фишори баланди хун мусоидат мекунанд. Дар фазои хушбахтӣ будан барои шумо имкониятҳои бештар мекушояд, ғояҳои нав ба вуҷуд меоянд ва хоҳиши эҷодкорӣ пайдо мешавад. Ҳамеша рӯзҳое мешаванд, ки кор пеш намеравад ва мо ғамгин мешавем, аммо меарзад, ки эҳсосотро тамошо кунем, бо чизе парешон шавем, дар бораи лаҳзаҳои хурсандиовар фикр кунем ва шумо мебинед, ки фикрҳои манфӣ чӣ гуна пароканда мешаванд.

Дин ва мазҳаб